Verwachtingsvol kijken we omhoog. De frisse sneeuw in ons jonge gezicht.
Henk en Carl, jong,onervaren en nog niet getekend door het leven. De duffelse jas heerlijk warm om hun jonge lijven.
Ergens op het korfbalveldje waar we ‘s zomers konden voetballen en zoals hier ‘s winters gingen wandelen op een zondagmiddag. Met de hond . De spaniel Loepie.
Ik sta er nog een beetje onwennig naast,als kleine broer.
Wat zou ik graag nog eens terug in de tijd, kijken hoe het toen was, met ogen van nu. Ik zou het zeker anders beleven, intenser en bewuster. Het voordeel van onze jeugd (de onwetendheid en naïviteit) zijn we verloren door wat er allemaal in ons leven is gebeurd. We zijn een lange weg gegaan, getrouwd,gescheiden,van ziektes teruggekomen,door diepe dalen gegaan. Terwijl ik dit schrijf luister ik SET FIRE TO THE RAIN van Adele.
Een prachtige zin die een beetje slaat op dit plaatje. Hier stonden we op de drempel van onze volwassenheid. Henk en Carl ,tieners nog, konden de hele wereld aan. Ik als jongere broer sla het gebeuren bedachtzaam gade.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten